ทำดเทาไรกไมพอ

ในโลกของการทำงาน มักจะมีบางครั้งที่ต้องพบเจอกับความอัดอั้นใจกับคำถามที่ว่า “ทำดีเท่าไรก็ไม่พอ เป็นเพราะเราไม่เก่ง หรือผิดที่หัวหน้าเลือกที่รักมักที่ชังกันแน่”   ในแต่ละช่วงวัยมนุษย์มีเป้าหมายต่อความสำเร็จที่แตกต่างกัน ในวัยเด็กเราอาจพอใจกับการทำดีเพื่อแลกกับสติกเกอร์หรืออมยิ้ม และมีความสุขไปตลอดวัน ในช่วงวัยรุ่นสิ่งที่จะทำให้ภูมิใจอาจมองไม่เห็นด้วยตาและให้ความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ การถูกชวนไปงานวันเกิด การได้รับความรักจากใครสักคนหนึ่ง การได้รับคำชมว่าเราพยายาม เราเจ๋ง เราเก่ง เราดี แค่นั้นก็มีความสุขแล้ว    แต่สำหรับผู้ใหญ่วัยทำงาน ความรู้สึกสำเร็จมีความซับซ้อนมากขึ้น ทั้งการเพิ่มขึ้นของเงินเดือน และการได้รับการยอมรับเหมือนเป็นรางวัล ในบางคนอาจจะเป็นอย่างนั้น ถ้าเงื่อนไขของการใช้ชีวิตมีเพียง ‘เรา’ ‘การลงมือทำ’ และ ‘รางวัล’ หากแต่ชีวิตในวัยผู้ใหญ่ไม่ง่ายเลย แล้วถ้ารู้สึกว่าตัวเองทำดีเท่าไรก็ไม่พอ จะมีวิธีจัดการและรับมือกับความรู้สึกนี้อย่างไรกันนะ?      เราต่างมีบทบาทที่ทับซ้อนซ่อนอยู่ภายใน ‘ความรับผิดชอบ’  เพราะในขณะที่เรากำลังทำงานตามหน้าที่ เราก็ยังต้องเป็นเพื่อนร่วมงานที่แสนดีของคนที่อาจไม่เอาไหนในสายตาเราเพื่อการเป็นทีมที่ดี  เพราะในขณะที่เรากำลังเหนื่อยหนักจากงานและอยากพักเต็มที เราก็ยังต้องเป็นเสาหลักของบ้านที่ใช้เงินทุกบาทไปกับการดูแลครอบครัวเพื่อประคองใจให้ตัวเองเป็นลูกที่ดี  เพราะในขณะที่เรากำลังตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ แต่อาจยังไม่ดีพอในสายตาของหัวหน้า ซ้ำแล้วซ้ำอีกกระทั่งสับสนว่าเราไม่เหมาะกับงานชิ้นนี้ หรือที่ผ่านมาหัวหน้าอาจมีอะไรที่ไม่ปลื้มใจเราในฐานะสมาชิกร่วมทีม   นอกจากการบริหารงานแล้ว ยังต้องบริหารความรู้สึกต่อตนเอง และบริหารความสัมพันธ์ในที่ทำงานอีกด้วย ซึ่งการบริหารความรู้สึกและความสัมพันธ์จำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องมีทักษะในการรู้เท่าทัน จัดการความคิด และฝึกฝนทักษะการสื่อสารให้มากขึ้น    ดี เก่ง รัก ล้ำค่ากับความรู้สึก … Read more